گوهرنویس

قطعه‌ای از دعای ابوحمزه ثمالی:

إلَهِی إِنْ أَدْخَلْتَنِی النَّارَ فَفِی ذَلِکَ سُرُورُ عَدُوِّکَ وَ إِنْ أَدْخَلْتَنِی الْجَنَّةَ فَفِی ذَلِکَ سُرُورُ نَبِیِّکَ وَ أَنَا وَ اللهِ أَعْلَمُ أَنَّ سُرُورَ نَبِیِّکَ أَحَبُّ إِلَیْکَ مِنْ سُرُورِ عَدُوِّکَ

( خدایا اگر مرا وارد دوزخ کنى این موجب خرسندى دشمن توست، و اگر مرا به بهشت وارد نمایى، این سبب خوشحالى‏ پیامبر توست، و من به خدا سوگند این را مى دانم، که دلشادى پیامبرت نزد تو، از خرسندى دشمنت محبوب‏‌تر است .)

به خدا سوگند می‌دانم که خوشحالی و لبخند شیرین پیامبرت حضرت محمد مصطفی صل الله علیه و آلهبرایت خیلی محبوب‌تر از خوشحالی دشمنت است. خدایا با انداختن من در دوزخ، دشمن شادم نکن. می‌دانم لیاقت آتش را دارم اما تو مرا به پیغمبر محبوبت ببخش. خدایا در این شب آخر قدر، قدر و منزلتی برایم مقدّر کن که خودم دلم برای خودم بسوزد و دیگر طرف گناه نروم.

مطالب بیشتر:

تا نچشی نمی‌فهمی!